Ωδή στον Μίκη Θεοδωράκη..
Λένε πως έφυγες, πως η Ελλάδα ορφάνεψε..
Πως ο κόσμος όλος σκύβει σε τούτο εδώ το μνήμα στο Γαλατά της Κρήτης.
Και όμως Μίκη!
Εκείνο το απόγευμα, όταν μιλούσες για το μεγάλο ταξίδι που σε περίμενε, και ο ήλιος μας έλεγε αντίο από την μεριά της Ακρόπολης,
σου μετέφερα την φράση που ξαφνικά φύτρωσε στα χείλη μου :
– Εσύ Μίκη, ΔΕΝ μπορείς να φύγεις…
Σαν ένα δέντρο, δέντρο αθάνατο, έχεις ριζώσει στις ψυχές του λαού σου, όπως ο Παρθενώνας που μας θωρεί χαμογελώντας ανάμεσα από τις ακτίνες του Ήλιου…
Τώρα, το δικό μας καθήκον, όπως και των γενεών που έρχονται,
είναι να ποτίζουμε τις ρίζες σου..
Έτσι το δέντρο, Θεού – Δώρο, θα συνεχίζει να γεννάει καρπούς, και τα φύλα του θα μας χαρίζουν απλόχερα την σκιά τους στον αιώνα τον άπαντα…
Γιώργος Λογοθέτης